Seis persoas da diocese de Tui-Vigo participaron no Encontro de Laicos sobre Primeiro Anuncio que, baixo o lema «Pobo de Deus na Misión», convocou a Comisión para os Laico, Familia e Vida da Conferencia Episcopal Española. O evento reuniu a representantes das dioceses españolas, da vida consagrada e de distintos movemento e asociacións de laicos, na Fundación Pablo VI, en Madrid, do 16 ao 18 de febreiro. En total, asistiron máis de 700 participantes e preto de 40 bispos.
Da diocese de Tui-Vigo, participou un grupo de seis persoas, representantes de distintas realidades de Primeiro Anuncio que se desenvolven na diocese de Tui-Vigo —Emaús, Effetá, Alpha e Pedras Vivas—, acompañados polo vigairo de Pastoral, José Vidal, e o delegado de Pastoral Xuvenil e Universitaria, Samuel Montes —que tamén estivo a cargo da fase diocesana do Sínodo dos Bispos «Por unha Igrexa sinodal: comuñón, participación e misión»—.
Durante a fin de semana, a Comisión Episcopal para os Laico, Familia e Vida expuxo o traballo desenvolvido para dar continuidade ao Congreso de laicos «Pobo de Deus en Saída» —celebrado en febreiro de 2020—. Neste proceso, tratouse de recoller as achegas do proceso sinodal en España. Todo este traballo confluíu no Encontro de Laico sobre Primeiro Anuncio, no que os participantes realizaron un percorrido en catro tempos, denominados «paradas»: sobre vida cotiá, comunidade, acompañamento e procesos formativos.
Resumo do relatorio final: «Pobo de Deus unido na misión»
O Encontro de Primeiro Anuncio, celebrado do 16 ao 18 de febreiro e organizado pola Comisión para os Laico, Familia e Vida da Conferencia Episcopal Española, supuxo escribir unha páxina máis do camiño que iniciamos co Congreso de Pobo de Deus en Saída hai xa catro anos, en febreiro de 2020.
Ao longo dos dous últimos anos, co impulso do Consello Asesor de Laico da CEE e en colaboración coa Área de Primeiro Anuncio da Comisión para a Evanxelización, Catequese e Catecumenado, fomos formándonos sobre o Primeiro Anuncio e discernindo que chamadas está a facernos o Espírito Santo para realizar unha verdadeira conversión pastoral que poña ao primeiro anuncio no centro da nosa acción evanxelizadora.
Non todo é primeiro anuncio; con esta expresión referímonos ao acto fundamental, consecuencia do noso bautismo, que ten por obxecto proclamar o kerigma (o esencial da nosa fe) coa finalidade de facer posible un encontro vivo con Xesucristo naqueles que non o coñecen. Pero, xunto con iso, habemos redescuberto que o primeiro anuncio non é unha tarefa, non é unha obrigación, non é unha acción. A través do primeiro anuncio imos a un encontro con alguén que nos espera; alguén con minúscula e Alguén con maiúscula. O primeiro anuncio non é só para o outro, é tamén para nós mesmos. É o lugar concreto onde Cristo quere construír a miña vida, onde quere facerme seu. Se nos saltamos iso, saltámonos a Cristo. En definitiva, no primeiro anuncio xogámonos a nosa santidade persoal, a chamada persoal que nos fai Cristo desde as persoas coas que compartimos vida, traballo, compromiso, familia, barrio…
Este anuncio de Xesús morto e resucitado só será crible na medida en que as nosas comunidades salgan ás periferias existenciais e materiais ao encontro do noso irmán que sofre. A presenza de Cristo e da fraternidade dos cristiáns será así boa noticia transformadora e signo de esperanza.
Todo este proceso, iniciado no Congreso de Laico, realizámolo con dúas claves transversais: sinodalidad e discernimento. Con ilusión realizamos xuntos este camiño para descubrir a que nos chama Deus, que nos convida a saír ao encontro do irmán sen esperar que veña a nós.
Para realizar esta conversión pastoral á que nos leva o primeiro anuncio, non hai receitas nin fórmulas crave, pero si contamos con moitas experiencias de Igrexa que podemos compartir entre as distintas comunidades e que nos poden axudar no camiño.
Certamente, a condición primordial para poder anunciar a Xesucristo é, en primeiro lugar, ter experiencia del, atoparnos co Señor, deixarnos mirar aos ollos e sentir o seu amor incondicional. E é que só se pode compartir o que se vive.
Outra das claves fundamentais que descubrimos é que o anuncio ha de ser persoal, con obras e palabras, pero sempre desde a proximidade, a amizade e o testemuño de vida no cotián.
Se o venres dabamos grazas polo camiño percorrido nestes anos, a xornada do sábado organizouse en catro paradas no camiño polas que foron pasado todos os participantes.
Como nos lembraba a primeira parada do encontro —Primeiro Anuncio e vida cotiá—, o Primeiro Anuncio empeza na nosa vida cotiá, familia, compañeiros de traballo, veciños… O noso encontro gozoso co Señor ábrenos ao outro, ao irmán. Convídanos a facernos presentes de maneira significativa para que se produza o descubrimento de Xesús de Nazaret, tamén desde a nosa vulnerabilidade, que permitirá un encontro de corazón a corazón, que evite os perigos da impaciencia, o proselitismo, a procura de protagonismo ou os prexuízos que impiden un verdadeiro anuncio.
Ademais, nese encontro co outro, volvemos descubrir a Cristo que tamén nos espera para volvernos a mostrar o seu amor salvador por nós.
En a segundo parada —Primeiro Anuncio e comunidade— constatamos o anuncio parte dunha comunidade, non é algo que facemos sós, e que debe conducir a que a persoa que o recibiu póidase incorporar a unha comunidade, onde fará o seu proceso de iniciación discipulado. Esta incorporación á comunidade non se pode facer sen un primeiro acompañamento ou acompañamento inicial, como nos lembraba a terceira parada —O acompañamento tras o Primeiro Anuncio—.
E en todo o proceso é fundamental escóitaa, imprescindible en todo diálogo, que non se pode dar sen a apertura ao outro. Ademais necesitamos alegría, acollida, esperanza, valentía —parresía— gratuidade ou humildade.
Na cuarta parada —Primeiro Anuncio e formación— tomamos conciencia da necesidade de formación que nos capacite para ese anuncio. Necesitamos novas linguaxes, novos métodos, facernos presentes no continente dixital ou no mundo da increencia, cambiar a nosa mentalidade na catequese para que sexa verdadeiramente kerigmática, saber acompañar nos momentos de duelo dos nosos irmáns, aos matrimonios nos seus camiños… E, por suposto, sen esquecernos da mocidade que son un verdadeiro reto para o anuncio ao mesmo tempo que uns dos seus mellores axentes.
O Encontro desta fin de semana foi unha verdadeira experiencia gozosa de comuñón que nos/nos devolve ás nosas comunidades para que discirnamos sinodalmente como responder á chamada do Espírito para anunciar a Cristo. Agora tócanos contaxiar ás nosas comunidades e compartir con eles o vivido, ver como poñemos en práctica esta conversión pastoral, que estruturas e accións van permitir axudar aos nosos irmáns a este encontro persoal e transformador co Señor.
