O bispo Luís Quinteiro publica unha reflexión sobre a catequese no Faro de Vigo o luns 1 de marzo de 2021.
Unha das maiores dificultades que hoxe temos na vida pastoral é a permanente tendencia a xulgar as realidades da vida cristiá con criterios puramente humanos. Fáltanos a profunda convicción de que a esencia e a misión da Igrexa non poden describirse só con categorías sociolóxicas. Nin a revelación nin a teoloxía autorízannos a reducir a fe a conviccións relixiosas subxectivas.
Calquera tempo é bo para profundar na fe da Igrexa. Este tempo de Coresma é especialmente propicio para facelo porque neste camiño cara á Pascua a Iglesia convídanos a todos os cristiáns a volver os ollos do corazón e da mente á fe que profesamos.
A Iglesia xorde alí onde se realiza a autocomunicación de Deus como verdade e vida por obra do Espírito e da liberdade do home. Cando a revelación é aceptada polos homes convértese na fe da Igrexa que se manifesta na confesión e na praxe da vida cristiá. Así a fe da Igrexa é a forma obxectiva e real da autocomunicación da palabra de Deus na palabra humana.
A fe da Igrexa é a base sobre a que se asenta a vida cristiá e, á súa vez, tamén o orzamento e o medio de reflexión teolóxica sobre a revelación e da súa actualización na doutrina e na vida da Igrexa.
A revelación e a fe da Iglesia están intrinsecamente unidas entre si na mutua mediación que as configura. Esta mediación leva a cabo en tres niveles de referencia: A Escritura, a Tradición e a proclamación actual da fe no Maxisterio.
La Sagrada Escritura do Antigo e Novo Testamento é a Palabra de Deus consignada por escrito por inspiración do Espírito Santo.
A Tradición é a transmisión viva da palabra de Deus, levada a cabo no Espírito Santo: “A Tradición recibe a palabra de Deus, encomendado por Cristo e o Espírito santo aos Apóstolos, e transmítea íntegra aos sucesores; para que eles, iluminados polo Espírito da verdade, consérvena, expóñana e difúndana fielmente na súa predicación” (DV, 9). Deste xeito, a Igrexa co seu ensino, a súa vida, o seu culto, conserva e transmite, como di o Concilio Vaticano II, a todas as idades o que é e o que cre (Cfr. DV, 8). Hai, pois, na Tradición un contido e un proceso.
O Maxisterio vivo da Iglesia, é dicir, os bispos en comuñón co sucesor de Pedro, o bispo de Roma, ten o oficio de interpretar autenticamente a Palabra de Deus, oral ou escrita. Pero a Igrexa non está por encima da palabra de Deus, senón ao seu servizo: “O Maxisterio non está por encima da palabra de Deus, senón ao seu servizo, para ensinar puramente o transmitido, pois por mandato divino e coa asistencia do Espírito Santo, escóitao devotamente, o custodia celosamente, explícao fielmente” (DVF,10).
O Concilio Vaticano II esclareceu a esencial relación entre a Sacra Escritura, a Tradición e o Maxisterio vivo da Igrexa. As dúas primeiras constitúen o depósito sacro da divina revelación. En fidelidade a este depósito consolídase a vida da Iglesia, como di o mesmo Concilio: “Fiel ao devandito depósito, o pobo cristián enteiro, unido aos seus pastores, persevera sempre na doutrina apostólica e na unión, na eucaristía e a oración, e así realiza unha marabillosa concordia de Pastores e fieis en conservar, practicar e profesar a fe recibida” (DV, 10).
Todos os cristiáns camiñamos unidos na fe da Igrexa. A fe énos un acto illado. Ninguén pode crer só, como ninguén pode vivir só. Por iso confesar xuntos a fe da Igrexa é tan decisivo para calquera fiel cristián. E ninguén nin nada debe supoñer un obstáculo para alcanzar ese don.
+ Luis Quinteiro Fiuza.
Bispo de Tui-Vigo.
