Queridos irmáns:
Reunímonos esta tarde na nosa santa igrexa Catedral para celebrar a ordenación presbiteral de dous diáconos da nosa Diocese, Ramiro e José Emilio, a quen o Señor chamou e que foron acompañados polos formadores do noso Seminario e por tantas outras persoas do Pobo santo de Deus. Eles acaban de ser presentados ao bispo para que os ordene sacerdotes, despois dun proceso de discernimento no que participamos moitos membros da comunidade diocesana. A Igrexa, na persoa do bispo, acolleunos para ser ordenados presbíteros nesta solemne celebración na que estamos a participar en representación de toda a Igrexa.
A ordenación sacerdotal é un dos sete sacramentos da Igrexa de Deus. No sacramento da orde os homes bautizados son ordenados para servir á Igrexa e a través dela a todos os homes, nas diferentes ordes do diaconado, do presbiterado e do episcopado. Hoxe estes irmáns que xa son diáconos van ser ordenados presbíteros. A través do sacramento da orde, a Igrexa católica continúa a misión que Xesucristo deu por primeira vez aos apóstolos. Os ordenados no sacramento da orde reciben a graza necesaria para levar a cabo o seu ministerio e quedan impresos cun carácter sacramental indeleble.
A nosa Igrexa diocesana recibe con inmenso gozo a ordenación sacerdotal de Ramiro e José Emilio e damos grazas ao Señor polo marabilloso don das súas vidas consagradas ao servizo do pobo santo de Deus.
Desde os comezos da súa historia, a Igrexa coidou sempre co maior esmero o ministerio consagrado que sempre ha de estar ao servizo do Pobo de Deus. No noso tempo, o Concilio Vaticano II foi profundamente consciente do máximo coidado que a Igrexa ha de prestar á atención do ministerio sagrado. No comezo mesmo do Decreto dedicado aos presbíteros “Presbyterorum ordinis” di: “Como á orde dos presbíteros asígnanselle obrigas de máxima importancia, e cada día por certo máis difíciles, pareceu cousa moi útil tratar máis amodo e máis a fondo dos presbíteros”. En consonancia con esta afirmación dedica o primeiro capítulo deste documento para tratar da natureza do presbiterado e a condición dos presbíteros no mundo. Respecto da natureza do presbiterado di o Concilio que “o ministerio dos presbíteros, por estar unido coa Orde episcopal, participa da autoridade con que Cristo mesmo edifica, santifica e goberna o seu corpo. Pola unción do Espírito Santo, o presbítero na ordenación queda selado cun carácter particular, quedando así configurado con Cristo sacerdote, de xeito que pode obrar como en persoa de Cristo cabeza” (P.Ou.,2). Igualmente, importante é o que di o Concilio sobre a condición dos presbíteros no mundo. Despois de afirmar de modo xeral que os presbíteros están chamados, a imitación do Señor Xesús, a vivir compartindo a vida con todos os homes, é dicir, convivindo, como irmáns, con todos, di o Concilio: Os presbíteros do Novo Testamento, pola súa vocación e ordenación, son en realidade segregados, en certo xeito, no seo do Pobo de Deus; pero, engade, non para estar separados nin do pobo mesmo nin de persoa algunha, senón para consagrarse totalmente á obra para a que o Señor os chama. Non poderían ser ministros de Cristo se non fosen testemuñas e dispensadores dunha vida distinta da terrea, nin tampouco servir aos homes se permanecesen alleos á vida e ás condicións dos mesmos” (P.O. 3). E neste contexto fala o Concilio Vaticano da decisiva importancia das virtudes humanas na vida do presbítero: a bondade de corazón, a sinceridade, a fortaleza da alma e a constancia, o continuo afán da xustiza, a urbanidade e outras moitas tan necesarias na vida.
O concilio vaticano II ocupouse amplamente da vida dos presbíteros e en continuación e en referencia de todo o que se tratou alí, a Igrexa destes anos pasados foi acompañando moi de preto a vida e as cambiantes condicións da vida dos sacerdotes. O maxisterio dos últimos Papas é moi rico na proximidade e iluminación da vida dos sacerdotes.
Nos últimos 10 anos a nosa Diocese recibiu, cos que hoxe se ordenarán, o agasallo de 20 sacerdotes ordenados para o servizo diocesano. Un deles, Alberto, xa partiu cara á casa do Pai co gozo, mil veces repetido, de poder experimentar a infinita misericordia de Deus na súa vida sacerdotal.
Máis aló de deternos en consideracións se son poucos ou moitos, a realidade é que son 19 vidas consagradas ao Señor nun tempo no que os condicionantes humanos para ser sacerdotes son bastante negativos. Que profundos designios de Deus fixeron nacer estas vocacións? Soubo ou puido esta Igrexa diocesana acompañalos adecuadamente no seu necesario camiño de discernimento vocacional? Que procesos de maduración experimentaron estes novos sacerdotes na súa vida humana e espiritual? Estas e outras moitas preguntas poderían exporse sen ter moita certeza de chegar a poñernos de acordo na resposta.
No canto de facernos preguntas, o Papa Francisco e a Igrexa propóñennos unha tarefa: acompañar aos nosos sacerdotes novos e a todos os nosos sacerdotes. Ramiro e José Emilio, que se ordenan hoxe, mañá necesitan ser acompañados e necesitarán ser acompañados ata o final das súas vidas. Hoxe eles prometerán, ante o Bispo que os ordena e ante esta asemblea, que é a súa firme vontade o abrirse a ser acompañados. Porque para ser acompañados, hai que deixarse acompañar. É máis hai que buscar a compañía dos que o Señor nos pon para que nos acompañen. Isto quere dicir que non haberá comuñón eclesial sen unha apertura á procura dos camiños de Deus dos que o sacerdote é principal responsable no seu ministerio.
No mes de decembro de 2016 a Congregación para o Clero da Santa Sé, coa aprobación do Papa Francisco, aprobou e publicou a Ratio fundamental da institución sacerdotal e que a Conferencia Episcopal Española fixo súa despois de importantes traballos da Asemblea Plenaria e que tamén aprobou e publicou no ano 2020 co título de “Formar pastores misioneiros. Plan de formación sacerdotal”. Ambos son documentos moi importantes para a vida dos nosos sacerdotes e do noso presbiterio e por tanto de vital importancia para a nosa Diocese. Entre outras causas, a pandemia retardou a consideración programática da aplicación concreta á nosa Diocese do que nos pide a Igrexa.
Os nosos sacerdotes, novos e menos novos, necesitan ser acompañados como quere a Igrexa. Hai moito que traballar xuntos neste reto excepcional. A Igrexa advírtenos neste documento da Ratio fundamental da institución sacerdotal que a formación sacerdotal é un proceso unitario e integral, que se inicia no Seminario e continúa ao longo de toda a vida sacerdotal. A formación sacerdotal esixe a máxima atención e coidado en cada paso. Pero, anticípanos a Ratio, que, aínda que unha gran parte da eficacia formativa depende da personalidade madura e recia dos formadores, haberá que ter presente sempre que o seminarista nun primeiro momento e o sacerdote despois son os protagonistas necesarios e insubstituíbles da súa formación.
Pedimos ao Señor que derrama abundantemente os seus dons sobre estes dous irmáns nosos que van ser ordenados presbíteros para que sexan pastores fieis e solícitos do Pobo de Deus. Que o Espírito Santo os faga dóciles a aqueles que o Señor pon no seu camiño para que os acompañen e que eles mesmos sexan solícitos para acompañar a aqueles irmáns sacerdotes e laicos cos que convivirán cada día no seu ministerio.
Pedimos hoxe especialmente polos nosos seminarios a quen a nosa Diocese ten encomendada a delicada misión de suscitar e acompañar as vocacións ao sacerdocio.
Encomendamos tamén as vocacións á vida consagrada e relixiosa en toda Igrexa.
Seguimos orando xuntos como asemblea que agradece o gozo inmenso da vocación de Ramiro e José Emilio. Que Santa María, patroa da nosa Diocese, os acompañe e bendiga sempre. Amén
+ Luís Quinteiro Fiuza.
Bispo de Tui-Vigo.
