O sacerdote Antonio Rodríguez Suárez (88 anos) faleceu onte á noite, tras recibir a unción dos enfermos e a Bendición Apostólica, na Residencia Sacerdotal Nosa Señora dá Guía na que estaba a ser atendido durante máis de 5 anos das secuelas da agresión recibida ao roubarlle na súa parroquia de san José Obreiro e santa Rita (octubre de 2016).
O seu corpo será velado a partir das 10 horas de mañá mércores día 12 no templo parroquial de San Xosé Obreiro e Santa Rita, de Vigo, no que ás 11 horas terá lugar a misa Misa Exequial. O enterro será na Parroquia de San Xulián de Cumbraos (A Coruña).
Don Antonio nacera o día 17 de febreiro de 1934 en San Xulián de Cumbraos da Coruña do Arcebispado de Santiago de Compostela e foi ordenado Sacerdote en Comillas (Cantabria), o día 14 de abril de 1963. Na Universidade Pontificia de Comillas na que estudou, obtivo as licenciaturas en Teoloxía e en Filosofía Eclesiástica licenciándose máis tarde civilmente en Filosofía e Letras (Rama Filosofía Pura).
De regreso á diocese de Tui-Vigo á que pertencía foi nomeado en 1963, coadxutor de San Miguel de Bouzas e en outubro do ano seguinte destínaselle ao Seminario Menor san Paio de Tui onde exercerá como formador, profesor e reitor ata que en 1970 trasládaselle como reitor e profesor do Seminario Maior San José de Vigo. Entre os numerosos encargos que recibiu foi tamén delegado episcopal de Apostolado Seglar; censor de Libros e Publicacións; consiliario da Xunta Diocesana de Acción Católica e director da Casa da Igrexa e Residencia Sacerdotal. Desde 1975 e durante moitos anos foi para moitas xeracións o competente director da Escola de Maxisterio da Igrexa “María Sedes Sapientiae”, así como o delegado episcopal de Ensino e Catequese. Foi Director do Instituto Superior de Ciencias Relixiosas “San Agustín” e desde 1997 cóengo penal da S. I. Catedral. En 1997 nomeóuselle párroco de San Salvador de Teis e desde novembro de 2005 era Párroco de San Xosé Obreiro e santa Rita de Vigo.
Desde a brutal malleira sufrida por don Antonio en outubro do 2016, que lle tivo durante algún tempo en coma inducido e posteriormente imposibilitado de toda actividade normal atado a unha cadeira de rodas, moitos dos seus compañeiros sacerdotes e amigos dicían despois de visitarlle: “é un cura bo, mártir en vida”.
