Na terceira semana da campaña #HazMemoria que a Conferencia Episcopal Española puxo en marcha xunto cos medios de comunicación Ecclesia, Trece e COPE, o contido céntrase no labor asistencial da Igrexa.
Con este hashtag #HazMemoria preténdese poñer en valor o papel da Igrexa e dos cristiáns no traballo da sociedade e a importancia da súa achega ao ben común de todos.
Con esta campaña de doce temas, que durará ata o 30 de xuño, preténdese facer presente nos medios de comunicación a vida real da Igrexa, as actividades que realiza, as persoas que as levan adiante, as historias que fan visible a acción da Igrexa no mundo.
Vida de Caridade
Cada comunidade e cada cristián viven un encontro persoal con Xesús, ao que coñecen no anuncio do Evanxeo e ao que celebran en cada un dos sacramentos. Froito dese encontro con Xesús na Igrexa é a vida de caridade, que é ao mesmo tempo mandato (“amádevos os uns aos outros”) e consecuencia dun encontro persoal. O amor, que é trazo distintivo da especie humana, é, na vida cristiá, orixe, compañía e meta. Sen o amor a persoa e a humanidade dilúese, deshumanízase.
No encontro entre persoas, a relación amorosa que se establece pode ser diversa. Pode ser de tipo afectivo, como a que se dá na familia; de amizade, que se dá entre os amigos; de caridade, que se establece co necesitado; de entrega, como a que se dá entre os esposos. A relación con Deus, que é tamén de amor, baséase na da amizade (“Xa non vos chamo servos, a vós chámovos amigos”) e a entrega (“vende todo o que tes, dáo aos pobres e sígueme).
A vida de caridade, de amor ao próximo, é o sinal de identidade dos cristiáns: “Nisto recoñecerán que sodes os meus discípulos, en que vos amades uns a outros”. Ese amor ao próximo que se expresa de maneira sublime na parábola do bo samaritano, establece que o amor, que é ordenado, diríxese primeiro aos que están próximos, aos que son o próximo, cos que se establece unha relación de fraternidade.
- A vida de caridade, de amor ao próximo, é o sinal de identidade dos cristiáns.
- O amor ao próximo establécese co que está preto. Ese é o único criterio. E está por encima de raza, ideoloxía, formulación vital ou cuestionamento político.
- A vida de caridade é consecuencia da vida cristiá anunciada e celebrada.
- En ocasións, o amor ao próximo está tamén na orixe dunha vida cristiá. Miles de persoas achéganse á fe polo testemuño da caridade dos cristiáns.
- A caridade é unha fonte inmensa de apostolado.
- No centro da caridade está o recoñecemento do outro, da súa inmensa dignidade, da súa categoría de imaxe de Deus no mundo, con independencia da súa situación persoal.
- As obras de misericordia expresan as accións concretas nas que en todos os tempos pódese facer visible a identidade cristiá.
- A vida de caridade é o criterio de avaliación sobre a calidade da vida cristiá.
Un sinal de identidade
A caridade está por encima de calquera outro criterio de relación entre persoas. Pasa por encima dos de raza, de sexo, de ideoloxía, de formulación vital ou de relixión. O amor débese a quen está preto por encima de todo o demais. Ademais, como sinal de identidade, a caridade é o motor que impulsa á comunidade cristiá a saír dos seus grupos pechados e a poñer a Igrexa en saída misioneira, como pide o Papa Francisco para saír ao encontro do outro.
A verdadeira caridade é capaz de incorporar todo isto na súa entrega. Chega ao que está preto, pero procura alcanzar tamén ao que está lonxe, ao que é ignorado, ao que sofre consecuencias dramáticas froito da pobreza ou da falta de recursos.
A Igrexa move aos cristiáns para atender as necesidades de todos e dispón para iso de organizacións de axuda que poden chegar a calquera lugar en calquera momento. A esas organizacións, en España Cáritas, Mans Unidas e miles doutras institucións máis, pídeselles facer chegar o amor ao próximo a todos os recunchos da terra: chega ao irmán máis afastado ou mesmo ignorado.
Unha porta de entrada
A vida de caridade é consecuencia da vida cristiá anunciada e celebrada. Pero en moitas ocasións ese amor compartido está tamén na orixe dunha volta á fe, cando miles de persoas achéganse a Xesucristo polo testemuño da caridade dos cristiáns. A caridade é unha fonte inmensa de apostolado, unha porta pola que moitas persoas acceden á comunidade cristiá.
De feito, a vida de caridade é o criterio que avalía a calidade da vida cristiá. Orixínase no recoñecemento do outro, da súa dignidade inmensa, da súa categoría de imaxe de Deus no mundo. Ningunha outra circunstancia, raza, condición persoal, ideoloxía, accións, capacidade ou valía, minguan esa dignidade. Ao recoñecer o valor do outro e tratalo conforme a ese valor infinito, a vida cristiá móstrase no mundo luminosa e atraente.
Ademais, a caridade, co seu dinamismo universal, pode construír un mundo novo. É a mellor maneira de lograr camiños eficaces de desenvolvemento para todos, di o Papa Francisco. Onde se manifesta o amor ao próximo xorden innumerables iniciativas de axuda para satisfacer as necesidades humanas das persoas en dificultade. Desde iniciativas para o alimento ou a axuda social a familias ata dispensarios ou hospitais dispostos a atender a saúde de persoas desfavorecidas.
En España miles de institucións impulsadas por entidades católicas atenden centos de miles de persoas cada ano que, por si mesmas ou polas circunstancias nas que viven, non poden saír adiante. Nelas implícanse decenas de miles de voluntarios que sosteñen esa actividade co seu tempo, coa súa oración ou coa súa achega económica, expresión visible dunha vida de caridade.
A caridade é sempre un amor preferente polos últimos, que está detrás de todas as accións que se realicen ao seu favor. Como di o Papa Francisco, “só cunha mirada cuxo horizonte estea transformado pola caridade, que a leva a percibir a dignidade do outro, os pobres son descubertos e valorados na súa inmensa dignidade, respectados no seu estilo propio e na súa cultura, e por tanto verdadeiramente integrados na sociedade”. O mesmo Papa sinalou os catro pasos da vida de caridade co necesitado: acoller, protexer, promover e integrar.
