Os bispos da Subcomisión Episcopal para a Acción Caritativa e Social fan público a Mensaxe para a solemnidade do Corpus Christi, Dia da Caridade, que a Iglesia celebra o domingo 19 de xuño. «Da adoración ao compromiso» é o título que encabeza o escrito.
«Da adoración ao compromiso»
Mensaxe para a Solemnidade do Corpus Christi 2022
A solemnidade do Corpus Christi permítenos revivir o clima intenso da última Cea e condúcenos ao que é fundamental na nosa vida e misión como cristiáns, “a fonte e o cumio de toda evanxelización”: a Sacra Eucaristía.
Mirar con ollos pascuais
Neste ano tan convulso e ao mesmo tempo tan cheo de esperanza, os bispos, como pastores da Igrexa de Xesucristo, queremos alentar o ánimo e a alegría cristiá. Tempo convulso. Por segundo ano, vivimos a pandemia da Covid-19 coa súa carga de enfermidade, soidade e morte. A ela súmanse as guerras en Ucraína e noutras moitas partes do mundo. Os desprazamentos forzosos, a violencia, a dor, a tortura e a morte que provocan, feren o corazón de Deus. Tamén vivimos un tempo de esperanza porque estas realidades, os sufrimentos persoais e comunitarios, non nos deixan desamparados, senón que nos penetran no Corazón de Cristo, crucificado e resucitado, fonte de toda esperanza. As chagas do Señor crucificado son transfiguradas no Corpo do Resucitado.
Non podemos celebrar a solemnidade do “Corpus Christi”, memorial de encontro e entrega de Cristo, sen vivir e experimentar a profunda e inseparable unidade entre a fe e a vida; a unidade entre a Eucaristía e a caridade.
Agradecemento e compromiso
Ante estas situacións dolorosas, a resposta e implicación solidaria da sociedade, no seu conxunto, está a ser encomiable, como o está sendo tamén por parte da Igrexa e de Cáritas. Realmente, non podemos permanecer alleos á dor e ao sufrimento dos nosos irmáns e irmás ucraínas e do resto do mundo. Toda a nosa persoa vibra ante esta realidade que Cristo fixo súa e redimiu na cruz e que anticipou sacramentalmente na última Cea. Porque no Cenáculo anticípase o que foi o sacrificio do Gólgota: a morte do Verbo encarnado; El é o Cordeiro que se entregou libremente e inmolouse por nós. El é a nosa Paz.
Queremos agradecer tantas mostras de solidariedade, á vez que advertimos que esta non pode ser “flor dun día”. Necesítase un compromiso solidario, estable. Teñamos presente a invitación que o apóstolo S. Paulo dirixía aos fieis de Galacia, e que o Papa Francisco lembrábanos na súa Mensaxe para a Coresma deste ano: “Non nos cansemos de facer o ben” (Ga 6,9). Estamos convidados a ser sementadores de sementes de ben, de xustiza e de caridade para un mundo máis humano, xusto e pacífico porque “non temos que esperar todo dos que nos gobernan, sería infantil. Gozamos dun espazo de corresponsabilidade capaz de iniciar e xerar novos procesos e transformacións. Sexamos parte activa na rehabilitación e auxilio das sociedades feridas” (Fratelli tutti 77 = FT).
Caridade
Coa narración do milagre da multiplicación dos pans, dentro do contexto litúrxico do “Corpus Christi”, san Lucas axúdanos a entender mellor o don do Misterio eucarístico. É un acontecemento que nos asombra e que se prolonga de forma incesante na Igrexa que, ao longo da historia, parte e comparte o Pan da Vida nova para todo home e muller de calquera raza e cultura, sobre todo a través da acción de Cáritas.
Este ano celebramos o 750 Aniversario desta institución: “75 anos de amor polos demais”, de loita contra a pobreza e de promoción do desenvolvemento integral das persoas, especialmente dos máis pobres e excluídos dentro e fóra das nosas fronteiras. Felicidades Cáritas!
O máis importante desta historia de amor e servizo son as miles de persoas no noso país e en moitas partes do mundo que lle confiaron a súa vida e tantas outras (voluntarios, traballadores, doantes…) cuxa xenerosidade xerou novas ilusións, oportunidades e esperanzas. Lamentablemente, a súa acción vai ser cada vez máis necesaria nun contexto de iniquidade provocado polos modelos económicos e o contexto concreto de encarecemento da enerxía e a consecuente inflación.
Fraternidade aberta e universal
“Todos os que se deixan levar polo Espírito de Deus son fillos de Deus. Porque non recibimos o espírito de escravos para caer no temor; senón que se vos deu un Espírito de fillos adoptivos que vos fai gritar: “Abba! Pai!” O Espírito en persoa únese ao noso espírito para confirmar que somos fillos de Deus” (Rm 8,5-27).
Certamente, cando vivimos esta experiencia, o exercicio da fraternidade non é un deber categórico, senón un impulso do corazón que nos encamiña cara aos irmáns e empúxanos á fraternidade. Todos estamos convidados a camiñar xuntos vivindo a sinodalidade, é dicir, deixándonos guiar pola luz do Espírito Santo, escoitándonos uns a outros e prestando especial atención aos que están na periferia. O camiño sinodal é unha invitación para recoñecer a forza salvífica das súas vidas e a poñelos no centro do camiño da Igrexa. Eles son compañeiros de camiño.
Paz e presenza
Dinos San Paulo: “Cada vez que comedes deste pan e bebedes do cáliz, proclamades a morte do Señor, ata que volva” (1 Co 11, 26); palabras que nos convidan a anunciar a morte redentora de Cristo e que fortalecen a nosa esperanza no encontro definitivo con El. Urxe abrir camiños de esperanza, na certeza de que Deus segue derramando na humanidade sementes de ben (cf. FT 54).
No camiño da vida non estamos sós, Cristo camiña connosco e aliméntanos co Pan de Vida “panís angelorum, factus cibus viatorum”. Xesús é alimento espiritual que axuda, sostén e fortalece a esperanza dos crentes; a pedra angular que nos fundamenta no itinerario cara ao ceo á vez que consolida a comuñón na que vivimos diariamente coa Igrexa celestial.
Santa Teresa de Calcuta, a Santa dos máis pobres entre os pobres, fala así do Santísimo Sacramento: “O privilexio que temos de adorarlle cada día é un dos seus máis grandes agasallos. Se tes un corazón limpo, sempre poderás ver esa conexión fermosa entre o Pan de vida e o corpo roto de Cristo no pobre”.
Neste día recollémonos e penetrámonos no silencio ante o misterio da fe. Contemplamos o “asombro eucarístico”, como o chamou san Xoán Paulo II, e con agradecemento adoramos o sacramento no que Cristo quixo “concentrar” para sempre o seu amor infinito. Por tanto, a solemnidade do “Corpus Christi” fai que a nosa vida cristiá xunto á adoración lévenos da man ao compromiso para transformar con Cristo a historia ata o seu perfeccionamento na Xerusalén celeste (cf. NMI 29). A presenza de Cristo dóanos a paz que necesitamos e que necesita o mundo; unha paz que nos leva a estar presentes xunto ao Corpo de Cristo nos necesitados.
“Adorámosche, oh verdadeiro Corpo nado da Virxe María”. Amén.
Bispos da Subcomisión Episcopal para a Acción Caritativa e Social.
