Non hai enfermos “ incuidables”, aínda que sexan incurables
Reflexión á mantenta da tramitación da lei sobre a eutanasia
O Congreso dos Deputados decidiu seguir adiante coa tramitación da Lei Orgánica de regulación da eutanasia. É unha mala noticia, pois a vida humana non é un ben ao dispor de ninguén.
A Conferencia Episcopal Española reflexionou repetidas veces sobre este grave asunto que pon en cuestión a dignidade da vida humana. O último texto foi publicado o pasado 1 de novembro de 2019 baixo o título “Sembradores de esperanza. Acoller, protexer e acompañar na etapa final da vida humana” e nel examínanse os argumentos de quen desexa favorecer a eutanasia e o suicidio asistido, poñendo en evidencia a súa inconsistencia ao partir de premisas ideolóxicas máis que da realidade dos enfermos en situación terminal. Convidamos encarecidamente á comunidade cristiá á súa lectura e ao resto dos nosos concidadáns para acoller sen prexuízos as reflexións que neste texto propóñense.
Insistir en “a dereito eutanasia” é propio dunha visión individualista e reduccionista do ser humano e dunha liberdade desvinculada da responsabilidade. Afírmase unha radical autonomía individual e, ao mesmo tempo, reclámase unha intervención “ compasiva” da sociedade a través da medicina, orixinándose unha incoherencia antropolóxica. Por unha banda, négase a dimensión social do ser humano, “dicindo a miña vida é miña e só miña e pódoma quitar” e, doutra banda, pídese que sexa outro –a sociedade organizada– quen lexitime a decisión ou a substitúa e elimine o sufrimento ou o sinsentido, eliminando a vida.
A epidemia que seguimos padecendo fíxonos caer na conta de que somos responsables uns doutros e ha relativizado as propostas de autonomía individualista. A morte en soidade de tantos enfermos e a situación das persoas maiores interpélannos. Todos eloxiamos á profesión médica que, desde o xuramento hipocrático ata hoxe, comprométese no coidado e defensa da vida humana. A sociedade española ha aplaudido a súa dedicación e pediu un apoio maior ao noso sistema de saúde para intensificar os coidados e “non deixar a ninguén atrás”.
O suicidio, crecente entre nós, tamén reclama unha reflexión e prácticas sociais e sanitarias de prevención e coidado oportuno. A legalización de formas de suicidio asistido non axudará á hora de insistir a quen está tentados polo suicidio que a morte non é a saída adecuada. A lei, que ten unha función de proposta xeral de criterios éticos, non pode propoñer a morte como solución aos problemas.
O propio da medicina é curar, pero tamén coidar, aliviar e consolar sobre todo ao final desta vida. A medicina paliativa proponse humanizar o proceso da morte e acompañar ata o final. Non hai enfermos “ incuidables”, aínda que sexan incurables. Avogamos, pois, por unha adecuada lexislación dos coidados paliativos que responda as necesidades actuais que non están plenamente atendidas. A fraxilidade que estamos a experimentar durante este tempo constitúe unha oportunidade para reflexionar sobre o significado da vida, o coidado fraterno e o sentido do sufrimento e da morte.
Unha sociedade non pode pensar na eliminación total do sufrimento e, cando non o consegue, propoñer saír do escenario da vida; pola contra, ha de acompañar, paliar e axudar a vivir ese sufrimento. Non se entende a proposta dunha lei para poñer en mans doutros, especialmente dos médicos, o poder quitar a vida dos enfermos.
O si á dignidade da persoa, máis aínda nos seus momentos de maior indefensión e fraxilidade, obríganos a opoñernos a esta esta lei que, en nome dunha presunta morte digna, nega na súa raíz a dignidade de toda vida humana.
Madrid, 14 de setembro, Exaltación da Santa Cruz
Comisión Executiva da CEE
