Don José Diéguez Dieppa naceu en Las Palmas de Gran Canaria en decembro de 1960. É sacerdote desde hai 35 anos e, como tal, é Deán-Presidente do cabido da catedral de Tui, Delegado Episcopal de Liturxia, Arcipreste de Miñor e párroco de San Xoán de Panxón. Desde o pasado venres, a todos estes cargos súmase o de Vigairo para o Clero.
Máis aló de todos os seus cargos, quen é don José Diéguez Dieppa?
O párroco de Panxón. A min o que de verdade me gusta e o que sempre quixen ser é sacerdote. Con isto non quero dicir que un non se poida realizar como sacerdote se non ten cargo pastoral nunha parroquia, pero a min resultaríame moi difícil non ser párroco, non ter unha comunidade de referencia.
Que significa ser Vigairo para o Clero?
O “para” é o que marca. Eu creo que o título debía ser máis ben “para o servizo do clero”. Un vigairo é un colaborador do bispo.
O bispo preocúpase do clero que lle foi encomendado porque forma parte con el dos pastores desta Diocese. Entón, ponse ao servizo do clero a través da función deste delegado ou vigairo, quen representa a preocupación do bispo por estar próximo aos sacerdotes, pero sen substituírlle. Onde o bispo non poida chegar, chega o vigairo, quen pon en referencia ao bispo.
Ten algún proxecto de futuro en mente para a Vigairía?
O proxecto vai dentro do que será o Plan Pastoral deste ano. Eu póñome ao servizo en todos os sentidos, aínda que esta parcela ten un contido propio. Propóñome visitar todos os arciprestados, porque necesito coñecer a realidade de cada un desde a visión dos seus sacerdotes. Desde aí, terei que ir elaborando.
Hai algunhas actividades que xa están marcadas como os Exercicios Espirituais ou as distintas xornadas de formación. Todo iso entra dentro da programación habitual desta Vigairía, que viña facendo don Uxío e que eu continuarei.
Como cre que conviven as diferentes realidades do clero: os mozos e os anciáns?
Pois teñen que vivir con moita caridade. Eu penso que, máis aló das diferenzas, nós, sobre todo o presbiterio diocesano, estamos chamados a dar unha imaxe de unidade en Cristo. Quen me ten que unir aos meus irmáns non é a simpatía ou a non empatía, senón Cristo.
Se non me uno aos demais por Cristo, acabaranme caendo simpáticos. Se me uno aos demais pola simpatía que me producen, estarei moi simpático con este, pero co outro nunca me unirei.
Somos números crebados e o mínimo común denominador é Cristo. Estou convencido de que esta relación cos demais que parte de Xesucristo é verdadeiramente humana. A outra pode ser moi persoal, moi individual, e acaba sendo mala para aceptar a todos.
«Estamos chamados a dar unha imaxe de unidade en Cristo».
O papa Francisco na súa Exhortación Apostólica, Christus Vivit, incide na relevancia da convivencia entre mozas e anciáns. Vostede tamén cre que é importante?
Claro!
Estruturar as relacións humanas é un pouco lioso. Por iso, se a min mándanme a unha parroquia e hai un cura maior, non estou condenado a entenderme, senón que estou chamado a convivir. Desde este punto de vista, constitúe un ideal, pero tamén temos que entender que estamos chamados a cambiar esa realidade.
Eu teño intención de crear unha pequena comisión, porque así mo pediu o bispo, que integre un sacerdote maior e un sacerdote novo para crear un equipo da Vigairía. Todos temos distintos cargos e non se trata de alixeirar a responsabilidade, senón de ser corresponsables para que entre todos cumprámola.
Como afectou o confinamento e a crise do coronavirus ao clero?
A min cónstame que o Sr. Bispo estivo próximo a través do teléfono. Eu observo que a problemática dos sacerdotes non está allea á problemática da comunidade. A pandemia trastornounos moitas cousas.
Hai un problema de non reintegración á comunidade porque a xente ten medo. As noticias que estamos a ter non son positivas, de feito, vaticínase que haberá máis cidades confinadas.
Hai que estar moi atentos aos sacerdotes maiores que ven pasados pola situación e tamén ás comunidades. Algúns sacerdotes que rezaron moito, deron moito, ven que, a pesar dos esforzos, a comunidade desfaise. O medo é libre, certamente. Eu na miña parroquia teño persoas que non volveron a misa. Ás veces chámanme, pero teñen medo a volver.
Cre que existiu o perigo de que algunha parte do clero sentiuse obriga a “facer por facer” coa idea de xustificar o seu traballo?
Creo que aquí hai que citar a San Pablo: «non nos anunciamos a nós mesmos, senón a Xesucristo como Señor, e a nós como servos os vosos por Jesús» (2 Co 4, 5). Cando un sacerdote reza ou fai para anunciarse a el, está perdido. A clave dáa a gratuidade das cousas. Nós temos que ser honestos.
Desde aí un sacerdote sabe cando ten que rezar, sabe cando ten que estar coas persoas. Estou convencido porque o Espírito de Deus, que habita en nós, non nos abandona e non vai permitir que fagamos as cousas mal se nós poñemos o que está da nosa parte.
Eu penso así: Divos non nos deixa. Cando un pensa nel, cantas cousas cambiariamos da nosa vida? Non se trata xa de pecado ou non pecado, senón da oportunidade de facer cousas. Por iso, esa confianza no Señor, ese trato con El, vai facendo descubrir como vai sendo a miña presenza cara aos demais.
Podería compartir un desexo para este novo curso como Vigairo para o Clero?
Todos os cargos quéroos recibir cunha actitude de fe e como unha oportunidade. En primeiro lugar, para min; unha oportunidade para que eu sexa mellor sacerdote e para que eu sitúeme mellor con respecto aos meus irmáns sacerdotes, o meu bispo e, en definitiva, coa Igrexa.
Oxalá faga o ben que poida desde esta actitude de conversión. Ás veces, un está tan ocupado cos outros cargos que se esquece destoutra dimensión; ou non a coida tanto porque a vida pódenos. Hai que situarse na providencia do ser, non tanto na idea de «eu son o que tiña que ser», senón como unha oportunidade de crecemento e de conversión en Cristo.
