Medo ou amor, que é o que domina en nós? Moitas veces pensamos que o contrario do amor é o desamor, pero realmente é o medo. Cando hai medo é porque desapareceu o amor. É normal que aparezan medos na nosa vida por esta situación que vivimos: medo por un futuro incerto, laboral ou persoal; medo a contaxiarse ou, peor aínda, a contaxiar; medo a enfermar ou a sufrir; tantos medos… O amor, pero sobre todo o sentirse amado, axúdanos a superar eses medos. Cando nunha relación de parella aparece o medo é porque está esmorecendo o amor: medo a perdelo ou a perdela, medo á infidelidade, medo a que xa non me queira… No verdadeiro amor non hai medos. Deus é o amor verdadeiro e como di o salmista “aínda que camiñe por cañadas escuras, nada temo, porque ti vas comigo” (Sal 23,4a). Así a fe lévanos ao amor e o amor a eliminar o medo.
O evanxeo do II Domingo de Pascua comeza así: “á tardiña daquel día, o primeiro día da semana, estaban os discípulos nunha casa, coas portas pechadas por medo aos xudeus” (Xn 20,19a). Esta pode ser a nosa situación actual, tanto persoal como eclesialmente. Pechados e con medo porque nos falta fe. Si, certamente cremos que Xesús deixounos unha forma de vivir, un modelo ético, que é alguén a quen imitar, pero despois vivimos como se fose un personaxe do pasado, que non o experimentamos vivo e presente no medio de nós. Intelectualmente e de palabra repetimos cando rezamos o credo que “resucitou ao terceiro día”, pero realmente non o cremos, porque a nosa vida segue igual, o noso mundo segue igual, os nosos medos seguen aí.
Segue o evanxeo dicindo: “E nisto que entrou Xesús, púxose no medio e díxolles: Paz convosco” (Xn 20,19b). Non son os discípulos os que ven a Xesús, é el quen aparece, el é quen sempre ten a iniciativa. Pois agora Xesús está aquí, está no medio de nós e volve dicirnos: tranquilos, son eu, non teñades medo, tede paz. Unha paz que non é un desexo que Xesús nos manifesta, como se dixera: “deséxoche paz na túa vida”, a paz da que Xesús fala é un don que nos regala: “paz convosco”. Xesús volve dicirnos: “Achegádevos a min que son manso e humilde de corazón e atoparedes acougo, atoparedes paz nas vosas vidas (cf. Mt 11,28-29). Sentindo a Xesús connosco xa non hai lugar para o medo. É como cando un neno esperta con medo pola noite a causa dun pesadelo e comeza a chorar; rapidamente vén a súa nai ou o seu pai a xunto del e ese neno atopa paz no medio daquel desacougo. A Pascua é o momento onde se acende a luz e atopámonos con aquel que vence a tebra, o pecado, a morte. Faise presente no medio de nós e do medo pásase á alegría. Pascua significa precisamente paso, e isto é o que se ten que producir neste tempo a través do encontro co resucitado, temos que pasar da tristeza e o medo á paz e a alegría que nos dan recoñecer ao Señor como vivo no medio de nós. Paz e alegría que brotan do encontro co crucificado que agora está resucitado.
O don que nos regala Xesús, a alegría que provoca o encontro, ten que expandirse, é un regalo para toda a humanidade. O amor recibido, necesariamente ten que ser compartido xa que é como a auga, que se se estanca acábase estragando. A nosa experiencia ten que ser fecunda, somos enviados como Xesús tamén foi enviado (Xn 20,21). A súa experiencia de amor co Pai é o que desenvolveu durante toda a súa vida: pasar facendo o ben e curando toda doenza. A nosa experiencia de amor con Xesús é o que temos que desenvolver ao longo de toda a nosa vida. Así, igual que el lavou os pés aos seus discípulos, así temos que expresar nós o don recibido: “Comprendedes o que fixen convosco? Vós chamádesme «Mestre» e «Señor» e dicides ben porque o son. Logo, se eu, o Señor e o Mestre, vos lavei os pés, tamén vós debedes lavarvos os pés uns a outros” (Xn 13,12-14).
E remata o evanxeo narrando que “Tomás, un dos Doce, chamado o Xemelgo, non estaba con eles cando veu Xesús” (Xn 20,24). Tomás representa a todo aquel que non ten experiencia do resucitado. Ninguén está libre de ser coma el, de que nos entren as dúbidas, de que necesitemos ver e tocar para crer. Pero este é precisamente o paradoxo da fe: se vemos e tocamos non hai fe nin hai Deus. Iso que vemos e tocamos seguro que non é Deus porque Deus non é un obxecto que tocar ou ver, Deus non forma parte do noso mundo, Deus é transcendente, pero faise continxente para elevarnos cara a el. Tomás finalmente comprende o que é a fe e non vai necesitar tocar a Xesús para decatarse de que é o Señor quen se lle aparece. Así o resume coa súa confesión de fe: “meu Señor e meu Deus” (Xn 20 28).
Antonio Menduiña Santomé
Reitor do Seminario Menor de Tui
