Son Paula Quintela, teño 20 anos, son de Vigo e estudo medicina en Santiago de Compostela. Esta foi a miña primeira Xornada Mundial da Mocidade e, desde logo, non será a última.
Eu xa coñecía a JMJ desde sempre, no cole falárannos moitas veces da de Madrid e a min sempre me fascinaba como era posible que tanta xente no mundo xuntásese cun mesmo fin. Por iso, cando hai uns anos decateime de que a próxima sería en Lisboa tiña clarísimo que non ma podía perder. Se non ía a esta, que non podía quedar máis preto, dificilmente iría a outra, non? Así, en canto saíu a inscrición, sen dubidalo un segundo, apunteime.
Que é o que máis me impresionou? Pois boa pregunta, porque foron días cheos de novas experiencias e emocións, de principio a fin. Con todo, se tivese que elixir un momento, sería no que o papa pasou por primeira vez por diante de nós. Velo tan de cerca, con tanta xente coreando o seu nome, despois de estar alí esperándoo, foi unha sensación indescritible. Ademais, o momento da vixilia do sábado tamén foi o meu favorito. Millón e medio de persoas en silencio, axeonlladas ante El… Imposible describilo con palabras.
Doutra banda, os días nas dioceses, no noso caso en Faro, lémbroos con especial agarimo. A amabilidade dos portugueses, o traballo dos voluntarios e os sorrisos coas que nos espertabamos e deitabámonos cada día fixeron que sentísemos como na casa, e que gozásemos desa semana como a que máis.
Eu ía sen ningunha expectativa, non sabía o que me ía a atopar e tampouco o pensaba moito, simplemente quería divertirme, coñecer xente e engadir unha experiencia máis á miña mochila. Por iso, cada momento sorprendeume, porque en ningún momento esperábame o que pasaría e ía sempre disposta ao que fose e co corazón moi aberto.
Tras todo esto, repetiría sen dúbida e recomendaríallo a todo o mundo. Como dixo o papa Francisco: na Igrexa, hai espazo para todos, ir e traian a todos.
Os discursos do papa foron do mellor da JMJ, pero sen dúbida a parte que máis me gustou foi na que dixo: «Vostedes non están aquí por casualidade. O Señor chamar, non só nestes días, senón desde o comezo das súas vidas. El chamar polos seus nomes». Fíxome sentir única e especial, e que verdadeiramente eu non estaba nese lugar porque si.
Ademais, tamén dixo frases que xamais esquecerei: «Na arte de ascender a montaña, o que importa é non caer, se non, non permanecer caído. […] O único momento que é lícito mirar a unha persoa de arriba abaixo é para axudar a levantarse».
Se tivese que concluír que significou a JMJ para min diría que unha fe madura. O meu camiño na fe pasou por diferentes etapas, e despois desta experiencia podo afirmar a miña fe con maiúsculas. Durante estes días, conmovíame ver aos máis novos experimentando emocións que eu sentira no seu día, ese proceso igual ao de namoramento, no que se vía a ilusión e admiración nos seus ollos. Alégrame ver a tanta xente sentindo e vivindo o amor de Deus.
Esta é a mocidade do papa.
